ചിരാത്‌

 പരകായങ്ങൾ

മുരൾച്ചയും കിതപ്പും

ഇപ്പോൾ പതിവായിരിക്കുന്നു

അശരണനായ ബാലന്റെ

രക്ഷകനായാണ് തുടക്കം

പിന്നീടത് ജീവിതം പോലെ

ഓരത്ത് തന്നെ നിന്നു

പറിച്ചെറിയാനാവാതെ

മനയോല തൊട്ട നാളുകളിൽ

അരികുവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടു

അരങ്ങു ഭാഷ്യങ്ങളിലൂടെ

മറുപടികൾ കൊടുത്തു

എന്നാലെപ്പോഴൊ

അരങ്ങിന്നപ്പുറം

കഥാപാത്രങ്ങളെത്തിയിരുന്നു

മെയ്യും ചുവടും ഉറച്ച്

മുഖത്തെഴുത്തിലൂടെ

ഉണർന്നെണീക്കുന്ന

പരകായങ്ങൾ

ആത്മപ്രകാശനങ്ങളായി

അരങ്ങിൽ നിന്നും അരങ്ങിലേക്കുള്ള

പ്രയാണങ്ങൾ

കലയുടെ അകമറിഞ്ഞുള്ള

മുറുക്കങ്ങൾ

കൊട്ടിക്കയറലുകൾ

ആഹാര്യത്തിന്റെ

വർണ്ണ വിസ്മയങ്ങളിൽ

അരങ്ങിൽ ജീവിച്ചു

അലർച്ചകളായും പകർച്ചകളായും

നോട്ടങ്ങളായും

ഊക്കായും

എപ്പോഴോ കേശഭാരക്കിരീടം

അഴിക്കുമ്പോൾ അറിഞ്ഞു

അഴിക്കാനാവാത്ത

കഥാപാത്ര സ്വഭാവത്തെ...

ബാലിയായും കലിയായും

വൃദ്ധയായും ദ്രോണരായും

ഭീമനായും കചനായും

ത്രിഗർത്തനായും ദുശ്ശാസനനായും പകർന്നാടി

അവരൊക്കെ

കച്ചയഴിക്കുമ്പോൾ

ശരീരത്തെ സ്വതന്ത്രമാക്കി

അവരുടെ ഇടങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോയി

എന്നാൽ ഒരാൾ മാത്രം

അവിടെ തന്നെ ഇരിപ്പുറച്ചു

കണ്ണുകളിലെ അഗ്നിയുമായി

നരനും സിംഹവും ഒന്നായ ഭാവത്തിൽ

വർത്തമാനകാലത്തിലെ

ഹിരണ്യകശിപുകളെ

ഉന്മീലനം ചെയ്യാൻ

നരസിംഹം ഉണർന്നിരിക്കണം

അത് കൊണ്ട് തന്നെ

വേഷമഴിച്ചിട്ടും

കൈകളിൽ നഖങ്ങൾ നീണ്ടു നിവർന്നു

ദംഷ്ട്രകൾ

അകത്തേക്കെടുക്കാനാവാതെ

ജടകൾ സടകുടഞ്ഞെഴുന്നേൽക്കുന്നു

രസനയിൽ

രക്ത ദാഹവും

നരനേക്കാൾ കൂടുതൽ

സിംഹമായിരിപ്പാണിപ്പോൾ!