പേരില്ലാത്തവൾ

വീട് അവൾ തന്നെയായിരുന്നു
ഒരു ദിവസം മാറി നിന്നാൽ മതി
വീട് തകിടം മറയും
പൂമുഖം കിടപ്പുമുറിയും
അടുക്കള കുളിമുറിയും
ആവാൻ താമസമില്ല
എല്ലാം തല തിരിഞ്ഞുപോവും

എന്നാൽ അവളവിടെയുണ്ടെങ്കിൽ
സ്ഫടിക നിറമാർന്ന
അകമുറികൾ കാണാം
വാതിലും ജനാലകളും അഴികളും
എണ്ണയിട്ട് ഉഴിഞ്ഞത് പോലുണ്ടാവും
കവിതകൾക്കായി
ചെവിയോർക്കുന്ന
ചുമരുകളെ കാണാം
അടുക്കളയിലെ
രുചിഭേദങ്ങളിൽ
അവളുടെ കലർപ്പില്ലാത്ത
സ്നേഹമണം പരക്കും
ഊൺമേശക്ക് മേൽ
നിറയുന്ന പാചക കവിതകൾ
മണവും മധുരവും കയ്പ്പും
ചവർപ്പും പുളിയും എരിവും
സമാസമം
കറിക്കൂട്ടുകളില്ലാതെ
കെട്ടുകാഴ്ചകളില്ലാതെ
അവളങ്ങിനെ
നിറഞ്ഞു തൂവി
വിഴുപ്പുകൾ അലക്കി
വെൺമയാക്കിയവൾ
പൊടിപടലങ്ങളെ
തൂത്തെറിഞ്ഞവൾ
കണ്ണീരിനെ പുഞ്ചിരിയിൽ
വിലയിപ്പിച്ചവൾ
ജീവിതത്തിനെ കവിതയാക്കി
വീടിനെ നിലാവാക്കി മാറ്റിയോൾ
മാധവിക്കുട്ടിടെ വാക്ക്
കടമെടുത്താൽ
അവളൊരു
കോലാടിനെപ്പോലെയാകുന്നത്
വീട്ടുകാരാരുമറിഞ്ഞില്ല
അകമേ വേവുന്ന
ചൂടിനേയും
പേരില്ലാത്തവളെക്കുറിച്ചറിയാൻ
ആർക്കും നേരമില്ലായിരുന്നു
ഇന്നലെ മുതൽ അവളവിടെയില്ല
ആ വീടും
ഇറങ്ങിപ്പോയിരിക്കുന്നു!